Ακούμε ή απλά ακούμε αυτά που θέλουμε ή νομίζουμε?

«Επικοινωνία είναι η διαδικασία μετάδοσης εννοιών-μυνημάτων-νοήματος-γνώσης κ.ο.κ από έναν άτομο (πομπό) προς κάποιο άλλο άτομο (δέκτη)».

Από τον ορισμό είναι σχέση αμφίδρομη,εφ’ όσον ο δέκτης για κάποιο λόγο,αν δεν ελέγξει το ‘μήνυμα’ του πομπού ή απλά το

απορρίψει a priori(αυθαίρετα),τότε δεν υφίσταται.

Όλοι οι άνθρωποι ‘βιώνουν’ κακή επικοινωνία.Φαινόμενα έλλειψης συνεννόησης, συνεχών διακοπών,αδιάκοπων μονόλογων, λεκτικών επιθέσεων κ.ο.κ,είναι συνηθισμένα.

«Η συζήτηση έχει γίνει μία ανταγωνιστική άσκηση στην οποία, ο πρώτος που θα σταματήσει, γίνεται αμέσως ακροατής,το ένα μέρος προσπαθεί να επιβληθεί στο άλλο,η συζήτηση πλέον δεν έχει δέκτη αφού και τα δύο μέρη αναλαμβάνουν μηχανικά ρόλο πομπού!».

Το ένα μέρος διακόπτει το άλλο με στόχο να ελέγξει την συζήτηση-διάλογο έτσι ώστε να γίνει το κέντρο της προσοχής,ικανοποιώντας το ΕΓΩ του.

Όταν η επικοινωνία
σταματά,μεταβάλλεται σε εχθρότητα που στη συνέχεια  εκδηλώνεται,με  ‘μηχανιστική’ κριτική διάθεση, σαρκασμό, μη ανταπόκριση και απόρριψη.

Οι άνθρωποι επικοινωνούν διαρκώς,ακόμα και όταν σκέφτονται, επικοινωνούν εσωτερικά, με τον εαυτό τους.

Η αυτό-επικοινωνία  περιλαμβάνει αναμνήσεις, αισθήματα, αξιολογήσεις, ιδέες, εικόνες κλπ. Όταν κάνουν εσωτερικούς διάλογους, ένα κομμάτι του εαυτού τους μιλάει και κάποιο άλλο απαντάει.

Η διαφορετικότητα επιπέδου αντίληψης ανάμεσα σε άτομα οδηγεί στο εξής συμπέρασμα Το μήνυμα που εκπέμπει ένα άτομο σ’ ένα άλλο δεν είναι απαραίτητο να είναι το μήνυμα που δέχεται το άλλο.Αυτό οφείλεται στο ότι δεν έχουμε όλοι τις ίδιες γνώσεις,αντίληψη και πέφτουμε στο σφάλμα να θεωρούμε ότι ο ακροατής που απευθυνόμαστε έχει και ίδια γνώση ,αλλά και τρόπο αντίληψης όπως εμείς.

Η γλώσσα όμως της επικοινωνίας έχει λέξεις και οι λέξεις αν ταξινομηθούν σωστά έχουν ΠΟΛΙΚΟΤΗΤΑ π.χ. επιτυχία-αποτυχία και εάν τεθούν σε στενά όρια ερωτήματα όπως επιτυχία ή αποτυχία το 99% επιλέγει επιτυχία εφ’ όσον η λέξη αυτή έχει ‘θετικό’ πρόσημο ενώ η αποτυχία ‘αρνητικό’πρόσημο(έτσι προκύπτουν τα διλήμματα,τα οποία αναλύθηκαν ήδη).

Η εξουσία στην λεκτική της επικοινωνία περιλαμβάνει Εντολές,Διαταγές,Οδηγίες ώστε το μήνυμα που αποστέλλει να είναι ξεκάθαρο και εάν χρειαστεί κλιμακώνει την ένταση τους σε περίπτωση που δεν γίνει το μήνυμα πλήρως αντιληπτό δια μέσου της επιβολής ή της καταστολής.

Η Εξουσία νομίζει ότι απλώς και μόνο επειδή οι άλλοι συμφωνούν (πιθανόν κατ’ επίφαση) με τις κρίσεις και τις απόψεις της είναι απόλυτα σωστή, αυτό μπορεί να ελαττώσει την ‘ανοχή’ της απέναντι στην άλλη πλευρά(διαφωνούντες). Δείχνει υπερβάλλοντα ζήλο στη θέλησή της,για επιβολή της δικής της γνώμης-θέσης. 

Γίνεται Αυταρχική και αυτοπροβάλλει εαυτόν ως Δημοκρατική με σκοπό το κοινό καλό!

Επίσης, δίνει λύση με την απειλή. Να προσπαθεί δηλαδή να ελέγξει τον άλλον απειλώντας τον με  αρνητικές συνέπειες και τιμωρίες ή με το να δίνει ηθικές συμβουλές λέγοντας στον άλλον τι οφείλει να κάνει ή να μην κάνει!

Όταν κληθεί να απαντήσει και έχει δυσκολίες τότε κάνει χρήση της ΕΚΤΡΟΠΗΣ της συζήτησης σε κάτι άλλο.

Η τάση ενός ατόμου που αφού ‘ακούσει’, λέει αυτά πού θα έλεγε  έτσι κι αλλιώς,είναι η επικρατούσα,όπως και ο τίτλος εισαγωγής περιγράφει Ακούμε αυτά που θέλουμε ,νομίζουμε,ή και συμφωνούμε μαζί τους όλα τα άλλα απλά κάνουμε ότι τα ακούμε,ακούμε κατ’ επίφαση…

Όπως και τα άτομα στην πλειοψηφία τους δεν ακούν την εξουσία  στην πραγματικότητα,έτσι και η εξουσία δεν ακούει τα άτομα,η αμφίδρομη αυτή σχέση στην οποία και τα δύο μέρη είναι ή θα γίνουν κουφά,ενισχύει την αμφιβολία μου για μία Εξουσία που θα συμβάλλει στην ευδαιμονία των πολιτών,το πολύ πολύ να βοηθήσει στο μέτρο που είναι δυνατόν,μία ‘ανεκτή’ οργάνωση για κοινωνική συμβίωση,να θέσει κανόνες.