ΜΙΣΟΣ-ΦΘΟΝΟΣ.

Δύο πράγματα πρέπει να φοβάται κανείς: το φθόνο των φίλων του και το μίσος των εχθρών του (Κλεόβουλος ο Ρόδιος,ένας απο τους 7 σοφούς της αρχαίας Ελλάδας).

Σε συνέχεια όσων είπαμε η καταστροφική τριπλέτα ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑ,ΑΔΙΑΛΛΑΞΙΑ και ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ παράγει Μίσος και Φθόνο...

Είναι μάλλον ανούσιο να αποδειχτεί ο συσχετισμός των καταστροφικών δυνάμεων στο Κεφάλαιο αυτό,ώστε να καταλάβουμε επίσης ότι,Εκδίκηση,Απληστία,Καχυποψία,Εγωπάθεια μπορούν να δημιουργούν συναισθήματα Μίσους και Φθόνου αλλά και αντίστροφα.

Όταν κακιώνουμε και σκεφτόμαστε άσχημα για πράγματα που κάποιος έχει πετύχει ή έχει αποκτήσει,στην ψυχή μας υπάρχει ή κυριαρχεί Φθόνος,κι ακόμα χειρότερα,Μίσος ταυτόχρονα.

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να διαχωρίσουμε τον φθόνο από την ζήλια καθώς η ζήλια δεν περιλαμβάνει απαραίτητα την κακία και συνδέεται περισσότερο με την ανησυχία και τον φόβο του να χάσουμε κάτι που έχουμε ή με την επιθυμία για κάτι που δεν έχουμε.

Η ζήλια όταν γνωρίζει την ύπαρξή της μπορεί να γίνει καύσιμο Επιτυχίας,ναι καλά ακούσατε,δρα λειτουργικά όταν έχει “λογική”.Εάν ζηλεύουμε κάποιον για τον χαρακτήρα του,την αξία του κάλλιστα μπορούμε να προσπαθήσουμε να του μοιάσουμε,η ζήλια είναι ικανή να δημιουργήσει ακόμα και Πρότυπα προς μίμηση.

Εάν δεν έχουμε τυφλωθεί από ζήλια και η ζήλια έχει “μάτια”,μπορεί να μας παρακινήσει να βελτιωθούμε,να εκπληρώσουμε και ανεκπλήρωτους πόθους πέρνωντας ως παράδειγμα μιμήσεως αυτόν ή αυτούς που ζηλεύουμε για ότι απέκτησαν,πέτυχαν και για όποιες επιθυμίες εκπλήρωσαν.

Ο Αριστοτέλης εύστοχα διακρίνει δύο “ψυχολογικούς” τύπους (κατηγορίες) ανθρώπων που είναι υπόδουλοι στο φοβερό πάθος του φθόνου:

α. οι φιλόδοξοι, γιατί δεν υποφέρουν να τους ξεπερνούν σε φήμη, δόξα, αρετές και

β. οι μικρόψυχοι και ανικανοποίητοι, διότι όσα αγαθά κι αν διαθέτουν, πάντα τα ξένα τους φαίνονται καλύτερα, μεγαλύτερα, ελκυστικότερα.

Ο φθόνος είναι το συναίσθημα εκείνο που οδηγεί στην ανάπτυξη αρνητικών παθών για τον άνθρωπο όπως μίσος, χαιρεκακία, περιφρόνηση, δόλο κ.α. που τον κατατρώνε όπως η σκουριά το σίδερο.

Άνθρωποι κυριευμένοι από τα πάθη τους δύσκολα εξελίσσουν το πνεύμα τους δημιουργικά και αδυνατούν να λειτουργήσουν ομαδικά.Συνήθως καταβεβλημένοι από την εμμονή των παθών τους,χάνουν έδαφος χρόνο και ενέργεια και τελικά επιλέγουν να γκρεμίζουν από το να οικοδομούν.

Το μίσος είναι η έντονη αντιπάθεια, η απέχθεια για κάποιον ή κάποιους άλλους και η σφοδρή επιθυμία να κάνεις κακό.

Είναι πάθος της ανθρώπινης ψυχής, το οποίο διαρκεί συνήθως πολύ και δεν ικανοποιείται ποτέ, αντίθετα τρέφει και τρέφεται απο την κακία και την έχθρα που το διακρίνει,τη “δίψα” για να βλάψει.

Ο άνθρωπος που κατέχεται από μίσος χάνει την αυτοκυριαρχία του, γίνεται ηθικά ανελεύθερος, κάνει αδικίες, πράξεις βίαιες, που βλάπτουν τον ίδιο και το σύνολο.

Μίσος,χαιρεκακία,εκδίκηση,απληστία πάνε χέρι-χέρι.

Σημείωση:

Απαγορεύεται η μερική ή ολική ανατύπωση και διάθεση του παρόντος Βιβλίου σε τρίτους χωρίς την έγγραφη άδεια του συγγραφέα Ακριβού Γεώργιου.αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία του,το σύνολο των αναρτήσεων που περιέχει την ετικέτα: (Βιβλίο 1) Ένας κόσμος γεμάτος Θέλω.