'Επαρση.

Εκεί κάπου ψηλά,σαν ανεβείς νιώθεις ωραία,αλλά είναι τόσο ψηλά που αν γερά δεν πατάς είναι επικίνδυνο "μέρος",αν γλιστρήσεις,η πτώση είναι μεγάλη και επίπονη,κάποιες άλλες φορές λόγω "ύψους" η κατρακύλα αφήνει τραύματα τέτοιου μεγέθους που είναι σχεδόν αδύνατον να θεραπευτούν...

Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις θα "τσακιστείς" ανεπανόρθωτα.Τα ψηλά "μέρη" θέλουν μεγάλες ικανότητες ισορροπίας και περίσσευμα ανάλογης "υψηλής" λογικής.

Αυτή η παραπάνω φράση καλό θα είναι να τυπωθεί από τον αναγνώστη ώστε όταν ανέβει ένα σκαλοπάτι ψηλότερα, να μην παρεκτραπεί υπερεκτιμώντας τις δυνατότητές του από τη μία, κρατώντας μία στάση ταπεινότητας από την άλλη,χωρίς όμως να υποτιμά τον εαυτό του.

Ναι μεν η ταπεινοφροσύνη είναι προσόν αλλά η συστολή είναι μειονέκτημα όταν υποτιμά κάποιος τις δυνατότητές του,γι” αυτό η ισορροπία ανάμεσα στην υπερεκτίμηση,την υποτίμηση και την πραγματικότητα είναι κάποιες φορές δύσκολη...

Η έπαρση λοιπόν είναι μία κατάσταση ”ρουφήχτρα” στην οποία μπαίνουμε μέσα, ίσως ασυνείδητα. Δύο βασικοί λόγοι που μας οδήγησαν να μπούμε μέσα σε αυτή την “ρουφήχτρα” ήταν ο ανταγωνισμός και η ανάγκη μας να αποδεικνύουμε συνεχώς την αξία μας,σε μία εποχή όπου όπως είδαμε διαστρεβλωμένα η πλειονότητα νομίζει ότι ΕΧΩ=ΕΙΜΑΙ.

Πάντα είχαμε και έχουμε μπροστά μας ένα «κοινό» από ανθρώπους που προσπαθούμε να τους πείσουμε για όλα όσα είμαστε,ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΓΙΑ ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΧΟΥΜΕ.

Η Βουλιμία για Αναγνώριση είναι τέτοιου βαθμού που αδυνατούμε να σκεφτούμε λογικά...

Κάθε προσπάθειά μας για αναγνώριση μοιάζει να πέφτει στο κενό, αφού σχεδόν ποτέ κανένας από τους γύρω μας δεν είναι ευχαριστημένος ή ακόμη και να είναι, θα βρουν κάτι άλλο να μας ζητήσουν για να δώσουμε,θα ζητήσουν επιπρόσθετες αποδείξεις!

Η έπαρση κάποιες φορές κρύβεται πίσω από την χαμηλή αυτοεκτίμηση, η οποία μας οδηγεί να νιώθουμε πάντα κατώτεροι,λιγότεροι από κάποιους άλλους. 

Έτσι αναζητάμε επιβεβαίωση από παντού για κάθε μας σκέψη ή κίνηση. Η έπαρση λοιπόν και η χαμηλή αυτοεκτίμηση είναι πιθανότατα σε αμφίδρομη σχέση αλληλεξάρτησης και η μία στηρίζει την άλλη.

Με οδηγό την έπαρση λοιπόν στόχος μας είναι να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον των άλλων ανθρώπων γύρω μας,συνήθως επιδεικνύοντας,ύλη και χρήμα. Θεωρούμε ότι αυτά τα δύο ύλη και χρήμα, θα μας δώσουν την επιβεβαίωση που χρειαζόμαστε.

Η χαμηλή αυτοεκτίμηση και η έπαρση συνεργάζονται και μας οδηγούν στην απομόνωση. Δηλαδή στην μη ουσιαστική καινοφανή σχέση με τους ανθρώπους γύρω μας,διευκολύνοντας το πέρασμα στον δρόμο της επιφάνειας αντί του σωστού δρόμου της ουσίας.

Μέσα σε όλη αυτή την αγωνία αυτεπιβεβαίωσης,όταν ανέβουμε μερικά σκαλιά της επιτυχίας αντί να αναλογιστούμε το πως θα προχωρήσουμε,υπερεκτιμούμε εαυτό και το αποτέλεσμα είναι το γνωστό: φτού κι απο την αρχή!Γιατί δεν έχουμε ούτε την κατάλληλη ψυχολογική ισορροπία μέσα μας και η πρόσκαιρη επιτυχία έχει τυφλώσει την λογική μας,νομίζοντας ότι είμαστε ΑΝΩΤΕΡΑ ΟΝΤΑ,κάτι που φυσικά δεν συμβαίνει...

Είναι τραγικό κάποιος να βλέπει στον καθρέπτη τον Μέγα Αλέξανδρο τη στιγμή που όλοι οι άλλοι βλέπουν τον καραγκιόζη,τέτοιες συνέπειες έχει η έπαρση όταν γιγαντωθεί!

Ο “τεράστιος” Λέων Τολστόι λέγει χαρακτηριστικά: Ο άνθρωπος μοιάζει με κλάσμα όπου ο αριθμητής είναι ο πραγματικός εαυτός του και ο παρονομαστής η ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Όσο μεγαλύτερος ο παρονομαστής, τόσο μικρότερη η αξία του κλάσματος. (Και όσο ο παρανομαστής διογκώνεται προς το άπειρο, τόσο το κλάσμα τείνει προς το μηδέν,συμπληρώνω εγώ)

Είναι αρκετά επικίνδυνη παγίδα η συνεχής σύγκριση με τους άλλους,διότι υπάρχουν είτε θα υπάρξουν πάντα χειρότεροι και καλύτεροι με αποτέλεσμα δεν είναι αναγκαίο να δείξουμε ότι οι άλλοι είναι χειρότεροι κι εμείς καλύτεροι.

Η παγίδα των συγκρίσεων αυτών συχνά μας οδηγεί στην ΕΠΑΡΣΗ.Αντί αυτού πολύ καλύτερο είναι να αφήνουμε τις πράξεις μας να μιλάνε για εμάς,παρά εμείς για τις πράξεις μας.Είναι πολύ καλύτερο να μιλήσουν άλλοι για εμάς παρά εμείς για τον εαυτό μας.

Είναι αρκετά γελοίο να υποκρινόμαστε για ιδιότητες,χαρακτηριστικά και πλεονεκτήματα που δεν έχουμε.

Σημείωση:

Απαγορεύεται η μερική ή ολική ανατύπωση και διάθεση του παρόντος Βιβλίου σε τρίτους χωρίς την έγγραφη άδεια του συγγραφέα Ακριβού Γεώργιου.αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία του,το σύνολο των αναρτήσεων που περιέχει την ετικέτα: (Βιβλίο 1) Ένας κόσμος γεμάτος Θέλω.