Παράλυση Υπερανάλυσης

Η υπερανάλυση είναι μια διαδιακασία σκέψης που ξεκινάει, τις περισσότερες φορές, από τον φόβο μιας ενδεχόμενης αποτυχίας.Ξεκινάει δηλαδή από μία διάχυτη αίσθηση ανασφάλειας και “μειονεξίας”, και καταλήγει στο να την αναπαράγει.

Ο φόβος ότι δεν έχουμε πλήρη έλεγχο της κατάστασης που επικρατεί,κινητοποιεί τον μηχανισμό της επίλυσης προβλημάτων μέσα από την διαδικασία  υπερανάλυσης.

Συχνά,επειδή αυτού του είδους η υπερβολική ανάλυση των δεδομένων δια μέσου του νου μας, δεν είναι το αίτημα μιας υγιούς διαδικασίας, αλλά περισσότερο μιας ψυχικής κατάστασης που “τελεί εν ασθενεία”, το αίτημα της επίλυσης ενός προβλήματος, όχι μόνο δεν επιτυγχάνεται, αλλά αντίθετα το προς επίλυση πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο!

Οι ασταμάτητες και επαναλαμβανόμενες σκέψεις είναι ένα επακόλουθο φαινόμενο της υπερανάλυσης των γεγονότων που μάλλον στηρίζονται σε υπερβολικό άγχος. Οι επίμονες αυτές σκέψεις ανησυχίας μπορούν να εμφανιστούν οποιαδήποτε στιγμή και σε οποιοδήποτε χώρο μαζί με την ανησυχία μας για τα μελλοντικά γεγονότα. Είναι σκέψεις οι οποίες μας κλέβουν πολύτιμο χρόνο χωρίς να έχουν αρκετές φορές καμιά ρεαλιστική βάση.

Οι σκέψεις αυτές πλημμυρίζουν το μυαλό μας, μας κλέβουν ενέργεια, και δημιουργούν την αίσθηση ότι βρισκόμαστε εκτός ελέγχου. Αυτό συμβαίνει γιατί η υπερανάλυση είναι μια ασυνείδητη συνεχής διαδικασία αναπαραγωγής δυσάρεστων συνήθως καταστάσεων που έχουμε βιώσει στο παρελθόν μέσα από την μορφή αρνητικών συναισθημάτων τα οποία δεν μπορούν να ξεπεραστούν.

Κι ενώ καθόμαστε και σκεφτόμαστε και ξανά σκεφτόμαστε για να πάρουμε την πιο σωστή απόφαση τελικά καταλαβαίνουμε ότι πίσω από αυτό κρύβεται ο φόβος μας να μην κάνουμε λάθος και αποτύχουμε. Αυτό φυσικά μας δημιουργεί μια σύγχυση αφού η λύση πολλές στιγμές βρίσκεται όταν απομακρυνθούμε από το πρόβλημα και όχι όταν είμαστε μέρος αυτού.

Η διαδικασία της υπερανάλυσης ξεκινάει από τον φόβο ότι δεν έχουμε τον πλήρη έλεγχο του προσωπικού ή του συλλογικού μας περιβάλλοντος μία διαδικασία που δεν βοηθάει στην επίλυση των προβλημάτων αλλά στην μεγιστοποίηση τους.

Η απραξία που μας φέρνει η υπερανάλυση μας οδηγεί κυριολεκτικά στην παράλυση αφού ο άνθρωπος που υπεραναλύει δεν βρίσκει χρόνο να πράξει δηλαδή να ενεργήσει.

Έτσι γίνεται δέσμιος μιας συμπεριφοράς αρνητικών σκέψεων που διαμορφώνουν την ζωή του και δεν τον αφήνουν να πάει παρακάτω.

Η υπερβολική ανάλυση οδηγεί σε αρνητικές σκέψεις και στη συνέχεια οι αρνητικές σκέψεις μας ακινητοποιούνε με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να πράττουμε.

Αρχικά η πρόθεση όσων σκέφτονται υπερβολικά είναι να κατανοήσουν τα κίνητρα των γύρω τους, να ερμηνεύσουν τις καταστάσεις που δεν καταλαβαίνουν, για να προλάβουν την αρνητική έκβαση κάποιων γεγονότων. Αυτό γίνεται συνήθως με ατέλειωτους εσωτερικούς μονολόγους άνευ ουσίας.

Όταν σκεφτόμαστε υπερβολικά και καταλήγουμε να αναλύουμε τις πράξεις, τα λόγια και τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων αλλά και του εαυτού μας τότε κινδυνεύουμε από έντονο άγχος.

Χρειάζεται να ξέρουμε που να σταματάμε,η υπερβολική σκέψη μπορεί να καταστρέψει την συναισθηματική μας κατάσταση.

Η ικανότητά μας να εξερευνούμε τις δικές μας σκέψεις και να αναλύουμε τα δεδομένα της εσωτερικής πραγματικότητας (ερμηνείες γεγονότων – σκέψεις – συναισθήματα) της δικής μας αλλά και των ανθρώπων που εμπλέκονται σε αυτή,είναι πολύ σημαντική, γιατί μας βοηθάει να συνδέουμε διαφορετικά μεταξύ τους ερεθίσματα (μέσα και έξω απο τον μικρόκοσμο του εαυτού μας).

Συχνά, βέβαια, η ενασχόλησή μας με τις ίδιες μας τις σκέψεις γίνεται αυτοσκοπός, και παύει να αποτελεί μέσο για την βελτίωση των αποδόσεων μας.

Σ’αυτές τις περιπτώσεις, δεν χρησιμοποιούμε την παραπάνω ικανότητά μας –δηλ. του να κάνουμε συνδέσεις- για να διευκολύνουμε τις αποφάσεις μας, αλλά περισσότερο για να τις περιπλέξουμε.

Αν και η αρχική πρόθεση των περισσότερων ανθρώπων μέσα από την «ανάλυση» των καταστάσεων είναι να μπορούν να κατανοούν καλύτερα τα κίνητρα των άλλων, να συνδέουν σκέψεις με συναισθήματα, να ερμηνεύουν και να δίνουν νόημα σε καταστάσεις ,πολύ συχνά καταλήγουμε να αναλωνόμαστε σε ατελείωτους εσωτερικούς «μονολόγους», εξαντλώντας την σκέψη μας και τη δημιουργικότητά μας σε υποθέσεις για το τι μπορεί να συμβεί στην μια ή την άλλη περίπτωση.

Στην προσπάθειά μας να ελέγξουμε το παρελθόν, και το παρόν -αλλά ιδιαίτερα το μέλλον,με το να ανησυχούμε για τις προθέσεις, τις σκέψεις, ή τις ενέργειες των άλλων, στην πραγματικότητα καταφέρνουμε να προδιαγράφουμε υποθετικά σενάρια, προκαλώντας αυτό που φοβόμαστε ότι θα μας συμβεί, αφού συνήθως η «υπερ-ανάλυση» δεν στηρίζεται σε ρεαλιστικές σκέψεις, επιθυμίες και συναισθήματα.

Αντίθετα, ενισχύει τις αρνητικές σκέψεις, τους φόβους, τον θυμό και τα αισθήματα μειονεξίας και κατωτερότητας, τα οποία, με τη σειρά τους, σχεδόν πάντα γεννούν και τρέφουν την «υπερ-ανάλυση».

Η τελειοθηρία,οι ανασφάλειες,ο φόβος της επίκρισης(θα μας κατακρίνουν για κάτι που κάνουμε),οι φοβίες είναι και αυτές αιτίες που οδηγούν στην υπερανάλυση

Είναι σχεδόν σίγουρο ότι η ελλιπής αυτο-εκτίμηση, ότι τα βιώματα του παρελθόντος που βιώθηκαν σαν απειλές(αποτυχίες) είναι ένα σύστημα “αυτοτροφοδότησης” για τον μηχανισμό της υπερ-ανάλυσης.

Για να σταματήσουμε να “τρέφουμε” και να διογκώνουμε τον παραπάνω «φαύλο κύκλο», θα ήταν χρήσιμο:

1) Να ρωτήσουμε τον εαυτό μας πότε ήταν η τελευταία φορά που η συνήθεια της «υπερανάλυσης» μας βοήθησε πραγματικά να αντιμετωπίσουμε σωστά τα πράγματα.

2) Να αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε πόσο ρεαλιστικές είναι οι σκέψεις και οι απόψεις που έχουμε για τον εαυτό μας(αυτογνωσία),αλλά και για τους άλλους.

3) Να δοκιμάσουμε να ενεργούμε αντί να αναλωνόμαστε σε ατέρμονες σκέψεις,που ποτέ δεν τελειώνουν και εδραιώνουν την απραξία.

4) Να υπενθυμίζουμε συνεχώς στον εαυτό μας ότι ο στόχος μας δεν είναι να «αναμασούμε» και να αναπαράγουμε παθητικά τις ίδιες σκέψεις,αλλά πρέπει να δράσουμε.

Προσπάθησε να βγεις από αυτόν το φαύλο κύκλο της υπερανάλυσης, που είναι,κάθε άλλο παρά παραγωγικός.

Είναι ανώφελη η προκύπτουσα από υπερανάλυση διαδικασία της διαρκούς αναδρομής σε δραστηριότητες που έχουμε ολοκληρώσει ή σκοπεύουμε να ολοκληρώσουμε.

Λειτουργεί ανασταλτικά προς την εκπλήρωση σκοπών και στόχων.
Είναι ανώφελος ο Φόβος της επίκρισης(τι θα πούνε οι άλλοι?)

Όταν αναλωθούμε σε πολλές συζητήσεις,επειδή υποτίθεται ότι προσπαθούμε να φωτίσουμε ένα πρόβλημα απ’ όλες τις πλευρές, τελικά δεν καταφέρνουμε να υλοποιήσουμε τις ιδέες μας γιατί παραλύουμε από την υπερβολική ανάλυση. Ξοδεύουμε ενέργεια άσκοπα στα λόγια, και τον άκαρπο εσωτερικό μονόλογο,αντί να τη χρησιμοποιούμε για να προχωρήσουμε στην πράξη.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ?

Η ζωή είναι μικρή και δεν έχει νόημα να μπλεχτεί στους ιστούς αράχνης που οι ίδιοι δημιουργούμε με τις σκέψεις μας. Οι άχρηστες σκέψεις δεν μας αφήνουν χώρο να την δούμε με θετικό μάτι αλλά ούτε και να εξελιχθούμε,το να αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια,είναι ο πιο εύκολος δρόμος για να αντιμετωπίζουμε παθητικά την ζωή χωρίς να δράσουμε ώστε να εκπληρώσουμε τα θέλω και τις ανάγκες μας.

Σημείωση:

Απαγορεύεται η μερική ή ολική ανατύπωση και διάθεση του παρόντος Βιβλίου σε τρίτους χωρίς την έγγραφη άδεια του συγγραφέα Ακριβού Γεώργιου.αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία του,το σύνολο των αναρτήσεων που περιέχει την ετικέτα: (Βιβλίο 1) Ένας κόσμος γεμάτος Θέλω.