Καχεκτικό ΕΓΩ

Σε συνέχεια των προηγούμενων αναλύσεων ας δώσω κάποιες σκέψεις για να “γευματίσουμε” παρέα...

Ένα καχεκτικό ΕΓΩ που δεν γνωρίζει τον εαυτό του,ένα ΕΓΩ γεμάτο βουλιμία για ΘΕΛΩ,ένα ΕΓΩ με ακράτεια,νιώθει ανασφάλεια και φόβο για το κάθετι που μπορεί να απωλέσει.

O καχεκτικά ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΚΟΣ θεωρεί τα πάντα δικά του,με τρόπο βέβαιο,ενώ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΟ.

Το καχεκτικό ΕΓΩ νιώθει μόνιμα ανσφαλές υπό την απειλή της απώλειας ακόμα και ασήμαντων υλικών που κατέχει,νιώθει μόνιμα ανασφαλές διότι θέλει να συντηρεί τις αυταπάτες του.

Το καχεκτικό ΕΓΩ υπόκειται των ΘΕΛΩ,αντίθετα με το ΕΓΩ που έχει Αυτεπίγνωση και αρετές το οποίο προσπαθεί να υπερβεί τον εαυτό του,το ΕΧΩ δεν σημαίνει ΕΙΜΑΙ(όπως ήδη αναλύσαμε) και αφού το ΕΙΜΑΙ,ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ δεν εξαρτάται απόλυτα από το ΕΧΩ,τότε η ανασφάλεια του ΕΧΩ δεν υφίσταται σε ένα υγιές ΕΓΩ.Ακόμα και ο Φόβος μετριάζεται,διότι επικεντρώνεται στα πολύ σημαντικά,ΖΩΗ,ΥΓΕΙΑ,ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ,ΦΙΛΟΙ,ηθικό,χρήσιμο,καλό και δίκαιο.

'Οταν το ΕΓΩ αναβαθμιστεί λειτουργεί παραγωγικά και ωφέλιμα για εμάς και για τους άλλους,όταν το ΕΓΩ αποκτήσει Αυτοσεβασμό αμέσως αρνείται να υποταχθεί σε ευτελή πράγματα,όταν το ΕΓΩ αποκτήσει Αυτεπίγνωση αναγνωρίζει καλύτερα τα μειονεκτήματά του.

Όταν το άρρωστο ΕΓΩ αναρρώσει,όταν επαναπροσδιορίσει τη θέση του μέσα στην κοινωνία δια μέσου των άλλων και όχι εκτός αυτών,τότε μπορεί αγέρωχα και με κυρίαρχο τρόπο να λάβει την αναγνώριση και την αποδοχή που τόσο πολύ ζητά,από το ίδιο του το ΕΙΝΑΙ και ταυτόχρονα από τους άλλους.

Μπορώ να συμφωνήσω εν' μέρη με την άποψη ότι:

Συνήθως δεν είναι εποικοδομητικό για τους ανθρώπους να προσπαθούν να αποδυναμώσουν το Εγώ τους,χρειάζεται να ωριμάσει. Μετά πέφτει μόνο του από το κλαδί, σαν ώριμο φρούτο.

Όμως είναι τραγικό κάποιος να ζει με εσωστρέφεια κλεισμένος στο κελί της φυλακής του ΕΓΩ,χάνοντας την ελευθερία του στην πραγματικότητα,στερώντας τη χαρά από τον ίδιο και τους άλλους.

Δεν μπορώ να καταλάβω σε τι θα είναι ωφέλιμο ένα ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΚΟ ΕΓΩ.Ο κόσμος είναι τόσο όμορφος για να σπαταλήσουμε τη ζωή μας τριγυρνώντας γύρω γύρω από τον εαυτό μας κάθε στιγμή...

Πρέπει να ζούμε απολαμβάνοντας τη φύση,τον πλανήτη γη,τα αγαθά και καλά που μας προσφέρει,την όμορφη παρέα φίλων,τον έρωτα,την απόλαυση που μας δίνει η αναζήτηση της γνώσης.Πρέπει να χρησιμοποιούμε το ΕΓΩ,τον εαυτό μας για να έχουμε την ευκαιρία να κινηθούμε και έξω από αυτόν απολαμβάνοντας ότι υπάρχει εκεί (έξω)...

Πρέπει να αγαπήσουμε για να αγαπηθούμε,πρέπει να βοηθήσουμε για να βοηθηθούμε.

Πρέπει να αλληλεπιδράσουμε με το περιβάλλον για να πάρουμε ότι έχει να μας δώσει,είμαστε σε σχέση αλληλεξάρτησης(όπως είδαμε σε άλλη ανάλυση)σχεδόν με τα πάντα.

ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ και ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ τους άλλους σε κάθε βήμα της ζωής.Υπάρχω γιατί έχω σχέση με κάτι άλλο,γιατί αν δεν υπήρχε το άλλο ούτε ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ θα είχαμε,ούτε ΡΟΛΟ,ούτε ΘΕΣΗ στην κοινωνία(όπως παρακάτω σε άλλη ανάλυση θα διαπιστώσουμε).Ίσως θα είμασταν ένα ΤΙΠΟΤΑ και το ΤΙΠΟΤΑ κανείς δεν το θέλει.Το αδιανόητο ΤΙΠΟΤΑ είναι τέτοιο,που ακόμα και ο ίδιος ο ΘΕΟΣ όπως θα δούμε πιό μετά δεν το θέλει...

Σημείωση:

Απαγορεύεται η μερική ή ολική ανατύπωση και διάθεση του παρόντος Βιβλίου σε τρίτους χωρίς την έγγραφη άδεια του συγγραφέα Ακριβού Γεώργιου.αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία του,το σύνολο των αναρτήσεων που περιέχει την ετικέτα: (Βιβλίο 1) Ένας κόσμος γεμάτος Θέλω.