Μην καταδικάζεις,κρίνεις ή αποδοκιμάζεις.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Μην καταδικάζεις,κρίνεις ή αποδοκιμάζεις.

“Διψάμε για επιδοκιμασία,αλλά αντιδράμε και αντιπαθούμε την αποδοκιμασία”.

Με το αυτονόητο σχεδόν αυτό ρητό καταλαβαίνουμε το πόσο σημαντικό είναι να αποφεύγουμε να κάνουμε κριτική,να αποδοκιμάζουμε εύκολα δίχως σκέψη και “αδιάκριτα”.Αν αυτό κάνεις συχνά ξανασκέψου το,είναι μάλλον βέβαιο ότι θα σε μισήσουν!

Δεν είναι η κριτική καλό θα πεις?

Όχι φίλε μου δεν είναι καλή ιδέα σου απαντώ ανεπιφύλακτα,μόνο σε ειδικές περιπτώσεις που θα στο ζητήσουν αλλά και σε αυτή την περίπτωση φρόντισε να το κάνεις με τακτ και διακριτικά.

Η σκληρότητα είναι ο τρόπος με τον οποίο ο αδύναμος άνθρωπος μιμείται τη δύναμη.(Eric Hoffer)

Σκέψου αντίστροφα,όταν είσαι εσύ δέκτης αποδοκιμασίας και κριτικής πως αντιδράς:Ακυρώνεις τον εαυτό σου?!!!Καλοδέχεσαι την κριτική?

Αν μπορέσεις να βρείς έναν άνθρωπο που θα ακυρώσει τον εαυτό του θα σε παραδεχτώ!

Ας δούμε ένα ακραίο παράδειγμα λοιπόν... 

Τον Αλ Καπόνε!

Μιλάει ο ΑΛ ΚΑΠΟΝΕ για τον εαυτό του:

“Χαράμισα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου για να προσφέρω στους ανθρώπους ψυχαγωγικές απολαύσεις,να τους κάνω να περνάνε καλά,και σαν αντάλαγμα πήρα κακομεταχείριση και μία ζωή του κυνηγημένου”,

Απίστευτο?

Ένας διάσημος εγκληματίας που σκότωνε εν” ψυχρώ εάν κάποιος δεν ακολουθούσε τις επιθυμίες του με το “καλό”.

Θεωρούσε τον εαυτό του παρεξηγημένο και ευεργέτη και ότι έκανε,πιθανότατα το έκανε από καλοσύνη,που οι άλλοι δεν καταλάβαιναν,οπότε “καθάριζε” τους αχάριστους.

(Κάπως έτσι το αντιλαμβανόταν μέσα στο δικό του μυαλό,αγγίζοντας τα όρια της σχιζοφρένειας).

Οι περισσότεροι άνθρωποι με τις κατάληλα προσαρμοσμένες διακιολογίες στα μέτρα των θέλω τους ή την μεροληπτική επιχειρηματολογία θα υποστηρίξουν τον εαυτό τους,άσχετα από το αν γνωρίζουν ότι πράτουν άδικο,κακό,άσχημο κ.α.

Ακόμα και αποτρόπαιες πράξεις εμπίπτουν σε αυτή την λογική του παραλόγου που το ίδιο υποβαθμισμένο θυμικό δημιουργεί.

Πριν καταδικάσεις,επικρίνεις δες τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γίνονται κάποιες ενέργειες-πράξεις και αναλογίσου:

Μήπως κι εγώ θα έκανα το ίδιο και θα συμπεριφερόμουν ανάλογα?

Ακόμα και αν η απάντηση είναι όχι δεν ωφελεί να ΑΚΥΡΩΣΕΙΣ κάποιον,αφού ο ίδιος σχεδόν αποκλείεται να ακυρώσει τον εαυτό του.

Η Απόρριψη σημαίνει ότι αυτόματα θεωρούμε τον άλλο ΤΙΠΟΤΑ και όπως εκτενέστερα είδαμε στην εισαγωγή(Τριπλέτα:Θέση-Ρόλος-ταυτότητα)κανείς δεν θέλει το ΤΙΠΟΤΑ ,την ανυπαρξία και την ασημαντότητα.

Η βουλιμία για αναγνώριση είναι βαθιά ριζωμένη στην ανθρώπινη φύση!

Συμπέρασμα?Δεν βλέπουν(αντιλαμβάνονται) όλοι με τον ίδιο τρόπο την πραγματικότητα,αλλά την βλέπουν όπως “θέλουν”,όπως βολεύει το ΕΓΩ.Φρόντισε να βλέπεις πως την βλέπουν οι άλλοι. Μην ξεχνάς ότι: κανείς δεν θα ακυρώσει τον εαυτό του.

Θα κλείσουμε το κεφάλαιο 1 με ένα κείμενο του Λίβινγκστον Λάρνεντ το οποίο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Το κείμενο Father Forgets (Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΞΕΧΝΑΕΙ),είναι ένα από τα μικρά διαμάντια που χτυπά τις σωστές χορδές της ψυχής.

Άκουσέ με, γιέ μου: 

Σου μιλάω την ώρα που κοιμάσαι, το ένα σου χεράκι στριμωγμένο κάτω από το μάγουλο, οι μπουκλίτσες κολλημένες στο ιδρωμένο μέτωπό σου. Μπήκα ολομόναχος, σαν κλέφτης, στο δωμάτιό σου.

Πριν από μερικά λεπτά, εκεί που καθόμουνα στη βιβλιοθήκη και διάβαζα την εφημερίδα μου, με έπνιξαν οι τύψεις, θεόρατο κύμα. Ένοχος ήρθα στο κρεβατάκι σου.

Να τι πράγματα σκεφτόμουν γιέ μου:

Δεν ήμουν εντάξει μαζί σου. Σε μάλωσα την ώρα που ντυνόσουν για να πας στο σχολείο επειδή δεν σκούπισες καλά το πρόσωπό σου στην πετσέτα. Σε κατσάδιασα επειδή δεν είχες καθαρίσει τα παπούτσια σου. Σου έβαλα τις φωνές επειδή πέταξες τα πράγματά σου στο διάδρομο.

Και στο πρωινό, κι εκεί βρήκα όλα τα πράγματα που δεν έκανε σωστά. Σκόρπισες πράγματα στο τραπέζι. Κατάπιες στο φαγητό σου βιαστικά. Ακούμπησες τους αγκώνες σου στο τραπέζι. Άλειψες πολύ παχύ το βούτυρο στο ψωμί σου. Και μετά, την ώρα που έπαιζες και εγώ έφευγα για να προλάβω το λεωφορείο, γύρισες και μου κούνησες το χέρι και μου φώναξες «Γειά σου μπαμπάκα!» και εγώ συνοφρυώθηκα και σου απάντησα «Ίσιωσε τους ώμους σου!»

Το απόγευμα πάλι, ξανά από την αρχή. Όπως ερχόμουνα, σε είδα γονατιστό στο δρόμο να παίζεις με τους βόλους σου. Οι κάλτσες σου είχαν τρύπες. Σε πήρα να γυρίσουμε σπίτι κάνοντάς σε ρεζίλι στους φίλους σου. «Οι κάλτσες είναι ακριβές» σου είπα, « και αν τις αγόραζες μόνος σου θα ήσουν πιο προσεκτικός!».

Θυμάσαι, πιο μετά την ώρα που διάβαζα στη βιβλιοθήκη και ήρθες ντροπαλά με πονεμένο βλέμμα στα μάτια σου; Εγώ σήκωσα τα μάτια από την εφημερίδα, ενοχλημένος από την διακοπή, και εσύ στάθηκες διστακτικός στην πόρτα. «Τι θέλεις επιτέλους;» σου φώναξα.

Εσύ δεν είπες τίποτε, αλλά έτρεξες σαν αστραπή και όρμησες στην αγκαλιά μου και έβαλες τα χέρια σου γύρω από το λαιμό μου και με φίλησες, και έσφιξες τα μικρά σου μπράτσα με όλη του στοργή που έχει φυτέψει ο Θεός στην καρδιά σου και που δεν την μαραίνει ακόμα και η μεγαλύτερη αφροντισιά. Και ύστερα έφυγες, και άκουσα τα βήματά σου να ανεβαίνουν ανάλαφρα τις σκάλες.

Ε, λοιπόν, γιέ μου, δεν πέρασαν λίγα λεπτά και ξαφνικά γλίστρησε η εφημερίδα από τα χέρια μου και με έσφιξε ένας πελώριος τρομακτικός φόβος.

Τι μου έκανε αυτή η συνήθεια; Η συνήθεια να βρίσκω λάθη, να επικρίνω – αυτό ήταν το μπράβο μου για εσένα επειδή είσαι ένα αγοράκι; Δεν φταίει ότι δεν σε αγαπάω. Φταίει ότι περιμένω υπερβολικά πολλά από τα νιάτα. Σε μέτραγα έχοντας για μεζούρα τα δικά μου χρόνια.

Και υπάρχουν τόσα πολλά καλά και σπουδαία και σωστά στο χαρακτήρα σου. Η μικρή καρδιά σου είναι μεγάλη σαν τη χαραυγή την ίδια πάνω από τους λόφους. Μου το ‘δειξες με την αυθόρμητη τρεχάλα σου να έρθεις να με φιλήσεις για «καληνύχτα». Τίποτε άλλο δεν έχει σημασία απόψε, γιέ μου. Ήρθα στο κρεβάτι σου μέσα στο σκοτάδι, και γονάτισα ντροπιασμένος δίπλα σου!

Η συγνώμη μου είναι χλωμή.Το ξέρω ότι δεν θα καταλάβαινες αυτά τα πράγματα αν σου τα έλεγα όταν είσαι ξύπνιος. Από αύριο όμως θα είμαι πραγματικός πατέρας! Θα είμαι το φιλαράκι σου και θα υποφέρω όταν υποφέρεις και θα γελάω όταν γελάς. Θα δαγκώνω τη γλώσσα μου όταν έρχονται λόγια ανυπόμονα.

Φοβάμαι ότι με τα μάτια μου σε έβλεπα μεγάλο άνδρα. Όπως σε βλέπω όμως τώρα, γιέ μου, κουλουριασμένο και αποκαμωμένο στο κρεβατάκι σου, καταλαβαίνω ότι είσαι μωρό ακόμη. Σου ζήταγα πολλά, πάρα πολλά.

Γ. Λίβινγκστον Λάρνεντ

Αφιερώνω το κείμενο (για όσους δεν το γνωρίζουν ή δεν το έχουν διαβάσει ακόμα) στους Έλληνες γονείς...

Νομίζω ότι είπαμε αρκετά για το θέμα μας σχετικά με την κριτική,καταδίκη,αποδοκιμασία,απόρριψη που εξαπολύουμε στους άλλους και με το τι συνεπάγεται αυτό,αλλά και το τι πρέπει να κάνουμε(ή καλύτερα να μην κάνουμε!).

Ο ανώτερος άνθρωπος είναι σκληρός με τον εαυτό του. Ο κατώτερος άνθρωπος είναι σκληρός με τους άλλους. (Κομφούκιος)

Σημείωση:

Απαγορεύεται η μερική ή ολική ανατύπωση και διάθεση του παρόντος Βιβλίου σε τρίτους χωρίς την έγγραφη άδεια του συγγραφέα Ακριβού Γεώργιου.αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία του,το σύνολο των αναρτήσεων που περιέχει την ετικέτα: (Βιβλίο 1) Ένας κόσμος γεμάτος Θέλω.